Laatst kwam ik via een Facebook groep in contact met *Anja. Ze vertelde in een bericht over schulden, dat ze al haar hele leven mee te maken heeft. Hoe is dit gekomen en wat is het voorruitzicht? Ik besprak met haar een aantal vragen over het onderwerp dat haar hele leven beheerst.

Anja doet anoniem haar verhaal. Haar echt naam is bekend bij de redactie van deze website. Wil jij ook (anoniem) jouw verhaal delen? Stuur dan een mailtje naar info@budgetella.nl.

Je zei op Facebook dat schulden een onderdeel zijn van je leven. Hoe begon het?

Ik ben, zoals ze het nu zo mooi zeggen: een minima. Vroeger was je gewoon arm. Mijn ouders kochten veel spullen op afbetaling. Dat kon erg makkelijk in de jaren 80/90. Mijn vader had ook een drank probleem en volgens mij deed hij ook kaarten voor geld in de kroeg. Dat weet ik niet zeker, want ik was nog maar een kind in die periode. We aten soms een week lang brood als het einde van de maand er aan kwam. Mijn moeder werkte zwart bij om boodschappen te doen. Stiekem. Want als mijn vader het wist, dan moest ze alles inleveren.

 

Wat een verschrikkelijke situatie, hoe ging jij daar mee om?

Ondanks de geldproblemen en mijn alcoholische vader, heb ik best een leuke jeugd gehad. Thuis was het verschrikkelijk, maar ik was altijd op de straat te vinden. Ik speelde voetbal en het gezin van mijn beste vriendin was mijn tweede thuis geworden. Ik sloot me af van de situatie. Het bestond niet. Meestal kwam ik alleen thuis om te slapen en huiswerk te maken. Ik heb er zelf wat van gemaakt, ik kon niet anders.

 

Hoe kwam je in aanraking met schulden toen je volwassen werd?

Hoewel ik altijd een doorzetter ben geweest, stond ik door mijn jeugd met 1-0 achter. Ik denk dat de schulden zijn ontstaan door verkeerde keuzes en daarna een flinke dosis pech. Ik ben op mijn 18e getrouwd. Achteraf was dat een slechte keuze, maar ik wilde zo graag een nieuw leven. Dat was voor mij het belangrijkste. Ik zag in het begin niet dat hij precies mijn vader was. Daar wil ik verder niet op in gaan. We kregen samen schulden, en toen we 12 jaar later gingen scheiden, heb ik mezelf nog verder in de schulden gewerkt.

 

Hoe ging het verder?

Ik kreeg een sociale huurwoning en ik moest beginnen met het afbetalen van de huidige schulden. Het eerste jaar werkte ik 24 uur per week. Er bleef niks over. Mijn honden moesten eten en ik zelf ook. Afbetalen ging niet. Het stapelde op. Anderhalf jaar later kon ik ergens 40 uur aan de slag. Het ging een paar jaar goed. Totdat ik een burn-out kreeg. Vanaf toen ging het bergafwaarts en kreeg ik actievere schuldhulp.

 

In welke vorm kreeg je schuldhulp?

Ik kreeg hulp vanuit de gemeente en ik kwam in aanmerking voor schuldsanering. Nu heb ik al jaren een bewindvoerder, maar dat is geen pretje. Ik heb er al een paar gehad, maar ze kunnen zich niet inleven in mijn situatie. Althans, dat gevoel heb ik. De vorige bewindvoerder zei dat ik eens moest stoppen met roken en dat ik mijn honden beter weg kon doen. Ja, ik rook, maar dat helpt bij mijn stress en het is niet makkelijk om te stoppen na 30 jaar. En ik weet ook dat 5 honden veel zijn, maar ik kan ze toch niet zomaar weg doen? Die mevrouw heeft goed praten. Ik weet dat ze me willen helpen, maar ik vind ook dat er een middenweg moet zijn. Ik zeg niet dat alle bewindvoerders slecht zijn, maar ik ben de juiste nog niet tegengekomen.

Lees ook: Waarom ik nooit meer boodschappen bij de Lidl haal.

Hoe zie jij de toekomst voor je?

Je weet het nooit. Ergens heb ik geaccepteerd dat dit mijn levenspad is en met de toeslagen en uitkering is het goed te doen. Ik doe een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk in ruil voor behoud van uitkering. Ik kan mezelf onderhouden, mijn honden en dat was het wel. Er zal nooit geld zijn om leuke dingen te doen of om op vakantie te gaan. Dat heb ik geaccepteerd. Misschien kan ik ooit nog wat geld sparen.